關於 supplies meaning ，我們在網路上蒐集到這些相關的討論、資訊與評價

Our WFH situation looks like this now - using the dining table because we don’t have a study room and plenty of cables lying around.

Since we spend most of our time at home now, it’s due time to invest in a new form of protection – the SurgeArrest from APC by Schneider Electric

Essentially, it is an extension plug that goes beyond just powering multiple things at once. Here are its key features:

EMI/RFI noise filter: it protects your equipment from electromagnetic and radio frequency interference, specifically valuable for maintaining AV quality and preventing keyboard lockups
• Surge protection LED: which illuminates your SurgeArrest and supplies the correct utility power to the outlet
• Ground OK LED: it warns you of dangerous wiring problems in the wall circuit

It’s also fail-safe, meaning that your equipment will be protected from exposure to any future surges, and once compromised, it will disconnect your equipment from the power supply before any damage can reach it. It will give you a peace of mind knowing that your electronics are getting the right amount of power that it needs.

You can get the SurgeArrest from APC by Schneider Electric on Lazada and Shopee! You can check out Lazada here: https://bit.ly/30AqcY6 and Shopee here: https://bit.ly/2SwyxYo

My sister, Michelle-Ann Iking's 3% chance of conceiving naturally was a success! Here's her story:

(My apologies as I've been overwhelmed with personal matters. I've only managed to get to my desk. So finally got around posting this).

This is the story behind my sister's pregnancy struggle and how she shared her journey over her Facebook page.

Because some may have not caught her LIVE session chat with me (https://www.facebook.com/daphneiking/videos/687743128744960/) , or read her lengthy post (as it's a private page);
she's allowed me to copy and paste it over my wall, in case you need to know more about her thought process on how AND why she focused on the 3% success probability. Read on.

-------------------------------------------

Posted 10th May 2020.
FB Credit: Michelle-Ann Iking

A week ago today I celebrated becoming a mother to our second, long awaited child.

Please forgive this mother's LONG (self-indulgent) post, journalling what this significant milestone has meant for her personally, for her own fallible memory's sake as well as maybe to share one day with her son.

If all you were wondering was whether I had delivered and if mum and bub are OK, please be assured the whole KkLM family are thriving tremendously, and continue scrolling right along your Newsfeed 😁.

OUR 3% MIRACLE

All babies are miracles... and none more so than our precious Kiaen Aaryan (pronounced KEY-n AR-yen), whose name derives from Sanskrit origins meaning:

Grace of God
Spiritual
Kind
Benevolent

...words espousing the gratitude Kishore and I feel for Kiaen's arrival as our "3% miracle".

He was conceived, naturally, after 3 years of Kishore and I hoping, praying and 'endeavoring'... and only couples for whom the objective switches from pure recreation to (elusive) procreation will understand how this is less fun than it sounds ...

3 years during which time we had consensus from 3 different doctors that we, particularly I (with my advancing age etc etc) had only a 3% chance of natural conception and that our best hope for a sibling for our firstborn, Lara Anoushka, was via IVF.

Lara herself was an 'intervention baby', being one of the 20% of babies successfully conceived through the less intrusive IUI process, after a year and a half of trying naturally and already being told then my age was a debilitating factor.

We had tried another round of IUI for her sibling in 2017 when Lara was a year old. And that time we fell into the ranks of the 80% of would-be parents for whom it would be an exercise in futility... who would go home, comfort each other as best they could, while individually masking their own personal disappointment... hoping for the best, 'the next time around'...

So the improbability ratio of 97% against natural conception of our second baby, as concurred by the combined opinion of 3 medical professionals, was a very real, very daunting figure for us to have to mentally deal with.

Deep, DEEP, down in my heart however, though I had many a day of doubt... I kept a core kernel of faith that somehow, I would again experience the privilege of pregnancy, and again, have a chance at childbirth.

And so, the optimist in me would tell myself, "Well, there have to be people who fall in the 3% bucket... why shouldn't WE be part of the 3%?"

Those who know me well, understand my belief in the Law of Attraction, the philosophy of focusing your mind only on what you want to attract, not on what you don't want, and so even as Kishore and I prepared to go into significant personal debt to attempt IVF in the 2nd half of 2019, I marshalled a last ditch effort to hone in on that 3% chance of natural conception... through research coming across fertility supplements that I ordered from the US and sent to a friend in Singapore to redirect to me because the supplier would not deliver to Malaysia.

I made us as a couple take the supplements in the 3 month 'priming period' in the lead up to the IVF procedure - preconditioning our bodies for optimum results, if you will.

At the same time, I had invested in a sophisticated fertility monitor, with probes and digital sensors for daily tracking of saliva and other unmentionable fluid samples, designed to pinpoint with chemical accuracy my state of fertility on any given day.

(UPDATE: For those interested - I obtained the supplements and Ovacue Fertility Monitor from https://www.fairhavenhealth.com/. Though I had my supplies delivered to a friend in Singapore, and redirected to me here since the US site does not deliver to Malaysia, there are local distributors for these products, you will just have to research the trustworthiness of the vendors yourself...)

I had set an intention - in the 3 months of pre-IVF priming, I would consume what seemed like a pharmacy's worth of supplements, and track fertility religiously... in hopes that somehow, within the 3 month priming period, we would conceive naturally and potentially save ourselves a down payment on a new property... and this was just a projection on financial costs of IVF, not even considering the physical, emotional and mental toll it involves, with no guarantee of a baby at the end of it all...

It was a continuation of an intention embedded even with my first pregnancy, where all the big ticket baby items were consciously purchased for use by a future sibling, in gender neutral colours, in hopes that sibling would be a brother "for a balanced pair", though of course any healthy child would be a welcome blessing.

It was a very conscious determination to always skew my thoughts in service of what the end objective was. For example, when 3+year old Lara would innocently express impatience at not yet having a sibling, at one point suggesting that since we were "taking too long to give her a baby brother/sister", perhaps we should just "go buy a baby from a shop", instead of getting defensive or berating the baby that she herself was, we enlisted Lara's help to pray for her sibling... so in any place of worship, or sacred ground of any kind that we passed thereon, Lara would stop, close her eyes, bow her small head and place her tiny hands together in prayer, reciting earnestly, "Please God, please give me a baby brother or baby sister."

After months and months of watching Lara do this, in the constancy of her childlike chant, Kishore started feeling the pressure of possibly disappointing Lara if her prayer was not answered. Whereas for me, Lara's recitation of her simple wish became like a strengthening mantra, our collective intention imbued with greater power with each repetition, and the goal of a sibling kept very much in the forefront of our minds (hence our calling Lara our 'project manager' in this endeavour).

And somehow in the 2nd month of that 3 month period, a positive + sign appeared on one of the home pregnancy tests I had grown accustomed to taking - my version of the lottery tickets others keep buying in hopes of hitting the jackpot, with all the cyclical anticipation and more often than not, disappointment, that entails...

This time however I was not disappointed.

With God's Grace, (hence 'Kiaen', a variation of 'Kiaan' which means 'Grace of God'), my focus on our joining the ranks of the 3% had materialised.

It seems poetic then, that Kiaen chose to make his appearance on the 3rd May, ironically the same date that his paternal great-grandfather departed this world for the next... such that in the combined words of Kishore and his father Kai Vello Suppiah,

"The 1st generation Suppiah left on 3rd May and the 4th generation Suppiah arrived on 3rd May after 41yrs...
One leaves, another comes, the legacy lives on..."

***

KIAEN AARYAN SUPPIAH'S BIRTH STORY

On Sunday 3rd May, I was 40 weeks and 5 days pregnant.

The baby was, in my mind, very UN-fashionably late past his due date of 29th April, so as much as I had willed and 'manifested' the privilege of pregnancy, to say I was keen to be done with it all was an understatement.

In the weeks leading to up to my full term, I had experienced increasingly intense Braxton-Hicks 'practice contractions' - annoying for me for the discomfort involved, stressful for Kishore who was on tenterhooks with the false alarms, on constant alert for when we would actually need to leave home for the hospital.

Having become a Hypnobirthing student and advocate from my first pregnancy with Lara, and thus being equipped with
(1) a lack of fear about childbirth in general and
(2) a basic understanding of how all the sensations I would experience fit into the big picture of my body bringing our baby closer to us,
I was less stressed - content to wait for the baby to be "fully cooked" and come out whenever he was ready... though I wouldn't have minded at all if the cooking time ended sooner, rather than later.

With Lara, I had been somewhat 'forced' into an induced labour, even though she was not yet due, and that had resulted in a 5 DAY LABOUR, a Birth Story for another post, so I was not inclined to chemically induce labour, even though I was assured that for second time mothers, it would be 'much faster and easier'...

That morning, I had a hunch *maybe* that day was the day, because in contrast to previous weeks' sensations of tightening, pressure and even spasms that were concentrated in the front of my abdomen and occasionally shot through my sides and legs, I felt period - like cramping in my lower back which I had not felt before throughout the pregnancy.

It was about 8am in the morning then, and my 'surges' were still relatively mild ('surges' being Hypnobirthing - speak for 'contractions', designed to frame them with the more positive connotations needed to counteract common language in which childbirth is presented as something that is unequivocally painful and traumatic, instead of the miraculous, powerful and natural phenomenon it actually is).

I recall (masochistically?) entertaining the thought of opting NOT to have an epidural JUST TO SEE WHAT IT WOULD BE LIKE...

I figured this would be the last time I would be pregnant and so it would be my 'last chance' to experience 'drug free labour' which, apart from the health benefits for baby and mother, might be *interesting* in a way that people who are curious about what getting a tattoo and skydiving and bungee jumping are like, might find these *interesting*...even knowing there will be pain and risk involved...

Since I have tried tattoos and skydiving (unfortunately not being able to squeeze in bungee-jumping while my life was purely my own to risk at no dependents' possible detriment) a similar curiousity about a no-epidural labour was on my mind...

In the absence of other signs of the onset of labour (like 'bloody show' or my waters breaking), I wanted to wait until the surges were coming every few minutes before we actually left the house for the hospital, not wanting to be one of those couples who rushed in too early and had interminable waits for the next stage in unfamiliar, clinical surroundings and/or were made to go home in an anti-climatic manner.

I was even calm enough through my surges to have the presence of mind to wash and blowdry my hair, knowing if I did deliver soon I would not be allowed this luxury for a while.

Around 9am I asked Kishore to prep for Lara and himself to be dressed and breakfasted so we could head to hospital soon, while I sent messages to family members on both sides informing them 'today might be the day.'

My mother, who had briefly served as a midwife before going back into general nursing and then becoming a nursing tutor, prophetically stated that if what I was experiencing was true labour, "the baby would be out by noon".

The pace in which my surges grew closer together was surprisingly quicker than I expected; and while I asked Lara to "Hurry up with breakfast" with only a tad more urgency than we normally tell her to do, little Missy being prone to dilly-dallying at meals, I probably freaked Kishore out when about 930am onwards, I had to instinctively get on my hands and knees a couple of times, eyes closed, trying to practice the Hypnobirthing breathing techniques I had revised to help along the process of my body birthing our child into the world.

I recall him saying a bit frantically as I knelt at our front door, doubled over as he waited for Lara to complete something or other, "Lara hurry up! Can't you see Mama is in so much pain and you are taking your own sweet time??!!"

SIDETRACK: Just the night before, Lara and I had watched a TV show in which a woman gave birth with the usual histrionics accompanying pop culture depictions of labour.

Lara watched the scene, transfixed.

I told her, simply and matter-of-factly, "That's what Mama has to do to get baby brother out Lara, and that's what I had to do for you also."

In most of interactions with my daughter, I have sought to equip her to face life's situations with calmness, truthful common sense, and ideally a minimum of drama.

Those who know the dramatic diva that Lara can be will know that this is a work-in-progress, but her response to me that night showed me some of my 'teachings' were sinking in:

She looked at me unfazed, "But Mama," she said. "You won't cry and scream like that lady, right? You will be BRAVE and stay calm, right?"
#nopressure.

So as we prepped to leave for the hospital I did indeed attempt to be that role model of calm for her, asking her only for her help in keeping very quiet,
"Because Mama needs to focus on bringing baby brother out and she needs quiet to concentrate...".

As we left the house at 10.11am, I texted Kishore's sister Geetha to please prep to pick up Lara from the hospital, and was grateful Kishore had the foresight to ask our gynae to prepare a letter for Geetha to show any police roadblocks between my in-laws' home in Subang Jaya and the hospital in Bangsar, this all happening under the Movement Control Order (MCO).

To Lara's credit, in the journey over to the hospital, she - probably sensing the gravity of the situation, sat very quietly in her seat at the back, and the silence was punctuated only by my occasional deep intakes of breath and some variation of my Ohmmm-like moans when the sensations were at their height.

By the time we got to Pantai Hospital at around 10.30am, my surges were strong enough I requested a wheelchair to assist me in getting to the labour ward, as I did not trust my own legs to support me... and Kishore would have to wait until Geetha had arrived to take Lara back to my in-laws' house before he himself could go up.

I slumped in the wheelchair and was wheeled up to the labour room with my eyes closed the whole time, trying to handle my surges.

I didn't even look up to see the attendant who pushed me... but did make the effort to thank him sincerely when he handed me over, with what seemed like a palpable sense of relief on his part, to the labour ward nurses.

The nurse attending me at Pantai was calm, steady and efficient. I answered some questions and changed into my labour gown while waiting for Kishore to come up, all the while managing the increasingly intense surges with my rusty Hypnobirthing breathing techniques.

By the time Kishore joined me at around 11am (I know these timings based on the timestamps of the 'WhatsApp live feed' of messages Kishore sent to his family), I was asking the nurse on duty, "How soon can I get an epidural??" thinking what crazy woman thought she could do this without drugs???!!!

The nurse checked my cervix dilation, I saw her bloodied glove indicating my mucous plug had dislodged, and she told me, "Well you are already at 7cm (which, for the uninitiated, is 70% of the way to the 10cm dilation needed for birthing), you are really doing well, if you made it this far without any drugs, if can you try and manage without it... I suspect within 2 hours or less you will deliver your baby and since it will take about that time for the anaesthesiologist to be called, epidural to be administered and kick in... it might all be for nothing... but of course the decision is completely up to you... "

So there I was, super torn, should I risk the sensations becoming worse... or risk the epidural becoming a waste?? And of course I was trying to decide this as my labour surges were coming at me stronger and stronger...

I was in such a dilemma...because as a 'recovering approval junkie' there was also a silly element of approval-seeking involved, ("The nurse thinks I can do this without drugs... maybe I CAN do this without drugs... Yay me!") mixed with that element of curiosity I mentioned earlier ("What if I actually CAN do this without drugs... plenty of other women have done it all over the world since time immemorial.. no big deal, how bad can it be...??") so then I thought I would use the financial aspect to be the 'tiebreaker' in my decision making...

I asked the nurse how much an epidural would cost and when she replied "Around MYR1.5k", I still remember Kishore's incredulous face as I asked the question, i.e."Seriously babe, you are gonna think about money right now? If you need the epidural TAKE IT, don't worry about the money!!!"... and while we are not rich by any stretch of the imagination, thankfully RM1.5k is not a quantum that made me swing towards a decision to "better save the money"...

So in the end, I guess my curiosity won out, and I turned down the epidural "just to see what it would be like and if I had it in me" (in addition of course to avoiding the side effects of any drugs introduced into my and the baby's body).

My labour occuring in the time of coronavirus, it was protocol for me to have a COVID19 test done, so the medical staff could apply the necessary precautions. I had heard from a friend Sharon Ruba that the test procedure was uncomfortable, so when the nurse came with the test kit as I was starting another surge, I asked, "Please can I just finish this surge before I do the test?" as I really didn't think I could multitask tackling multiple uncomfortable sensations in one go.

The COVID19 test involved what felt like a looong, skinny cotton bud being inserted into one nostril... I definitely felt more than a tickle as it went in and up, being told to take deep breaths by the nurse. Then she asked me to "Try to swallow" and I felt it go into my nasal cavities where I didn't think anything could go any further, but was proven wrong when she asked me to swallow again and the swab was probed even deeper. Then she warned me there would be some slight discomfort as she prepared to collect a sample... but at that point all I could think about was:

(i) I really don't have much of a choice
(ii) please let this be over before my next surge kicks in
(iii) if all the people breaking the MCO rules knew what it feels like to do this test maybe they won't put themselves at risk of the need to perform one...

In full disclosure as I was transferred into the actual delivery room at some point after 11am, another nurse offered me 'laughing gas' to ostensibly take some of the edge off... I took the self-operated breathing nozzle passed to me but don't recall it making any difference to my sensations..so didn't use it much as it seemed pretty pointless.

I recall some measure of relief when I heard my gynae Dr. Paul entering the room, greeting Kishore and me, and telling us it was going well and it wouldn't be long now and he would see us again shortly.

From my previous labour with Lara I knew the midwives pretty much take you 90% of the way through the labour and when the Dr is called in you are really at the home stretch, so was very relieved to hear his voice though knowing he would leave and come back later meant it wasn't quite over yet.

I do remember realising when I had crossed the Thinning and Opening Phase of labour to the Birthing Phase, by the change in sensations... it is still amazing to me that as the Hypnobirthing book mentioned, having this knowledge I was instinctively able to switch breathing techniques for the next stage of labour .

Was my opting against epidural the right choice for me?

Overall? Yes.

Don't get me wrong.

I *almost* regretted the decision several times during active labour... especially when I felt my body being taken over by an overwhelming compulsion to push that did not seem conscious and was accompanied by involuntary gutteral moans where I literally just thought to myself, "I surrender, God do with me what you will..." (super dramatic I know but VERY real at the time...).

I think I experienced 3-4 such natural explusive reflexes (?), rhythmically pushing the baby down the birth path, one of which was accompanied by what felt like a swoosh of water coming out of a hose with a diameter the size of a golf ball... this was when I realised my water had finally broken...

The nurses kept instructing me to do different things, to keep breathing, to move to my side, then to move to the middle, to raise my feet... and when I didn't comply, Kishore (who was with me throughout both my labours) tried to help them by repeating the instructions prefaced with "Sayang..." but I basically ignored all the intructions because I felt I had no capacity to direct any part of my body to do anything and someone else would have to physically manoeuvre that body part themselves.

When I heard Dr. Paul's voice again and the flurry of commotion surrounding his presence, I knew the time was close... and when I heard the nurse say to Kishore, "Sir, these are your gloves, for when you cut the baby's cord", it was music to my ears...

I'm very, VERY grateful Kiaen slid out after maybe the 4th of those involuntary pushes... the wave of RELIEF when he came out so quickly... it still boggles my mind that my mother was essentially right and as his birth time was 12.02pm, it was *only* about 1.5 hours between our arrival at the hospital and his arrival into the world.

Kiaen was placed on my chest for skin to skin bonding and remained there for a considerable time.

For our short stay in the hospital he would be with us in my maternity ward number C327... another trivially serendipitous sign for me because he was born on the 3rd (May) and our wedding anniversary is 27th (July).

I was discharged the following day 4th May at about 5.30pm, after I got an all clear on COVID19 and a paediatric surgeon did a small procedure on Kiaen to address a tongue-tie that would affect his breastfeeding latch... making the entire duration of our stay about 31 hours.

I have taken the time and effort to record all this down so that whenever life's challenges threaten to get me down I can remind myself, "Ignore the 97% failure probability, focus on the 3% success probability".

Also that the human condition is miraculous and it is such a privilege to experience it.

To our son Kiaen Aaryan, thank you for coming into our lives and choosing us as your parents.

Even though Papa and I are both zombies trying to settle into a night time feeding routine with you, I look forward to spending not only all future Mother's Days, but every day, with you and your Akka...

And last but not least, to my husband Kishore...without whom none of this would be possible - we did it sayang, I love you ❤️

Photo credit: Stayhome session with Samantha Yong Photography (http://samanthayong.com/)

ประชาชนที่รัก

โคโรน่าไวรัสได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเราไปอย่างมาก ความเข้าใจในสภาวะปกติของชีวิตประจำวัน ของการอยู่ร่วมกันในสังคม กำลังถูกทดสอบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พวกท่านนับล้านคนไปทำงานไมไ่ด้ ลูกหลานไปโรงเรียนหรือสถานอนุบาลไม่ได้ โรงภาพยนตร์ โรงละคร และร้านค้าต่างปิดตัวไป และสิ่งที่อาจจะลำบากยากเย็นที่สุดคือ เราจะไม่ได้พบหน้ากันอย่างที่ควรจะเป็นตามปกติ

แน่นอนว่า ในสถานการณ์แบบนี้ เราทุกคนล้วนกังวลสงสัยว่า "จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป"

ข้าพเจ้าจึงได้มาพบกับทุกท่านในวันนี้ เพราะข้าพเจ้าประสงค์จะบอกกล่าวต่อท่านว่า

ในฐานะสมุหนายก และเพื่อนร่วมงานของข้าพเจ้าทุกคนในรัฐบาลสหพันธรัฐ ท่ามกลางสถานการณ์เช่นนี้

นี่คือส่วนหนึ่งของประชาธิปไตยที่เปิดกว้างของเรา
ที่เราจะทำให้การตัดสินใจทางการเมืองโปร่งใส และอธิบายต่อประชาชน
ว่าเราจะสร้างการสื่อสารการลงมือทำของเราให้ดีที่สุดสุดกำลังของเรา
ให้ทุกท่านได้เป็นส่วนหนึ่ง มีความสัมพันธ์ร่วมกัน

ข้าพเจ้ามั่นใจอย่างหนักแน่นว่า เราจะจัดการงานครั้งนี้ได้สำเร็จ
หากประชาชนทุกคน มองว่าเป็นหน้าที่ร่วมกันของพวกเรา
ดังนั้น ขอให้ข้าพเจ้ากล่าวย้ำอีกครั้งว่า

"นี่เป็นเรื่องจริงจัง โปรดได้เอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้เช่นกัน"

นับแต่การรวมชาติเยอรมัน ไม่สิ นับแต่สงครามโลกครั้งที่สอง
ไม่เคยมีความท้าทายใดจะคุกคามประเทศของเราได้มากขนาดนี้
ซึ่งทำให้เราต้องร่วมมือกันอย่างเข้มแข็ง

ข้าพเจ้าขออธิบายสถานการณ์ของโรคระบาดในประเทศของเราในปัจจุบัน
และสิ่งที่รัฐบาลสหพันธ์และรัฐบาลแห่งแคว้นได้กำลังลงมือทำอยู่
เพื่อปกป้องทุกคนในชุมชนของเรา
เพื่อลดความเสียหายที่มีต่อเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม

แต่ข้าพเจ้าก็ยังอยากจะบอกต่อท่านถึงเหตุผล ว่าทำไมความช่วยเหลือของท่านจึงจำเป็น และบอกถึงสิ่งที่ทุกคนสามารถช่วยเหลือกันได้ในยามโรคระบาดเช่นนี้

ข้อมูลของข้าพเจ้าได้มาจากคำปรึกษาของรัฐบาลกลาง ร่วมกับสถาบันโรแบร์ต คอช นักวิทยาศาสตร์และนักไวรัสวิทยา

การวิจัยอย่างเข้มข้นกำลังดำเนินไปทั่วโลก แต่ในตอนนี้ยังไม่มีวิธีรักษาหรือวัคซีนที่จะต่อสู้กับโคโรน่าไวรัสนี้ได้ ดังนั้น ตราบที่ยังเป็นอย่างนี้ สิ่งเดียวที่ทำได้ และเป็นแนวทางปฏิบัติของพวกเราทั้งหมด คือ

"การชะลอการระบาดของไวรัส"

เพื่อถ่วงเวลาให้ยาวนานข้ามวันเดือน และเอาชนะด้วยเวลา
เวลาที่วิทยาศาสตร์จะพัฒนายาและวัคซีน
และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลา
เวลาที่จะให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาและหายดีมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

เยอรมนีมีระบบการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม อาจจะเป็นหนึ่งในประเทศที่ดีที่สุดในโลก
ซึ่งนำความเชื่อมั่นมาให้เรา
แต่เมื่อโรงพยาบาลของเราเต็มล้น
หากในระยะเวลาอันสั้น ผู้ป่วยเข้าโรงพยาบาลมากเกินไป
ผู้ป่วยที่ติดเชื้ออย่างรุนแรง

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เพียงตัวเลขสถิติ
แต่คือคุณพ่อ คุณปู่ คุณตา
คุณแม่ คุณย่า คุณยาย
คนรักของเรา
พวกเขาคือผู้คน
และเราคือชุมชนที่อยู่ร่วมกัน
ซึ่งทุกชีวิต ทุกคน มีคุณค่า มีความหมาย

ในโอกาสนี้ อันดับแรก ข้าพเจ้าอยากจะขอกล่าวถึง
เหล่าแพทย์ พยาบาล ผู้ปฏิบัติงานในโรงพยาบาลและบุคลากรที่ทำงานสาธารณสุขทุกท่าน ผู้ยืนอยู่ในแนวหน้า พวกท่านได้พบกับผู้ป่วย พบความรุนแรงของการติดเชื้อ และเช้าวันรุ่งขึ้น พวกท่านก็ยังต้องไปทำงานอีก

สำหรับผู้คนแล้ว สิ่งที่ท่านทำนั้นยิ่งใหญ่เหลือเกิน
ข้าำเจ้าขอขอบพระคุณจากใจจริง

เป้าหมายของเราคือ การถ่วงเวลาที่ไวรัสจะแพร่กระจายไปทั่วเยอรมนี
เราจึงจำเป็นต้องลดการใช้ชีวิตนอกบ้านให้มากที่สุด แน่นอนว่าต้องเป็นไปอย่างสมเหตุสมผล ให้ประเทศของเราดำเนินงานต่อไปได้

ทรัพยากรในการดำรงชีพ ต้องรับประกันว่าจะมีเพียงพอ และกิจกรรมทางเศรษฐกิจจะเป็นไปตามปกติให้มากที่สุด

แต่สิ่งใดที่จะเป็นภัยต่อผู้คนจำนวนมาก สิ่งที่จะก่อความเสียหายต่อบุคคลหรือชุมชน เราต้องลดลงตั้งแต่บัดนี้ เราต้องลดความเสี่ยงในการติดเชื้อให้ผู้อื่นให้เหลือน้อยที่สุด

ข้าพเจ้าทราบดีว่า มาตรการนี้ยากลำบากเพียงใด ไม่มีงานกิจกรรม ไม่มีงานออกร้านค้าขาย ไม่มีคอนเสิร์ต และในตอนนี้ ไม่มีการไปโรงเรียน ไม่มีการไปมหาวิทยาลัย ไม่มีการไปสถานอนุบาล ไม่มีการละเล่นในสนามเด็กเล่น ข้าพเจ้าทราบว่าการปิดทุกอย่างดังกล่าวมา ซึ่งรัฐบาลกลางและรัฐบาลแคว้นเห็นพ้องต้องกัน นั้นได้แทรกแซงชีวิตและความเป็นประชาธิปไตยของเรา

เป็นการจำกัดเสรีภาพอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในสาธารณรัฐของเรา

แต่ข้าพเจ้าขอยืนยันกับท่านทั้งหลายว่า
สำหรับข้าพเจ้าที่ได้ต่อสู้อย่างหนักหน่วงมายาวนาน เพื่อให้ได้เสรีภาพในการเดินทางและเคลื่อนย้ายถิ่นที่อยู่

การจำกัดสิทธินี้เป็นเพียงมาตรการในสถานการณ์จำเพาะอย่างยิ่ง
ในระบอบประชาธิปไตยที่เราไม่พึงกระทำการตามอำเภอใจ
และจะเป็นเพียงระยะเวลาชั่วคราวเท่านั้น
เพราะในเวลานี้ เป็นวิธีที่ขาดไม่ได้ในการรักษาชีวิตคน
ด้วยเหตุดังกล่าวนี้ ตั้งแต่ต้นสัปดาห์ การตรวจคนเข้าเมืองบริเวณพรมแดนและการจำกัดการเข้าเมืองจะมีผลบังคับใช้

สำหรับทางด้านเศรษฐกิจ บริษัทใหญ่และเล็ก ร้านค้า ร้านอาหาร คนทำงานอิสระ เป็นเรื่องยากลำบากที่จะดำเนินการต่อไป และในสัปดาห์หน้า จะยิ่งลำบากมากยิ่งขึ้น

ข้าพเจ้าขอรับรองว่า รัฐบาลของเราจะทำงานอย่างสุดกำลังเพื่อบรรเทาผลกระทบทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การรักษาตำแหน่งงาน
เราสามารถและจะใช้ทุกสิ่งที่มีเพื่อช่วยเหลือธุรกิจและคนทำงานในการทดสอบที่ยากลำบากนี้ และทุกคนจะมีอาหารอย่างเพียงพอในทุกเวลา หากชั้นวางสินค้าว่างเปล่าลง จะถูกเติมให้เต็ม

สำหรับผู้ที่กำลังซื้อสินค้าในซูเปอร์มาร์เก็ต ข้าพเจ้าขอยืนยันว่า การเก็บตุนเสบียงเป็นเรื่องสำคัญ แต่การกักตุนไว้เป็นจำนวนมากนั้นไม่พึงเกิดขึ้น การกักตุนเกินต้องการนั้นไร้ประโยชน์ และเป็นสิ่งแสดงถึงการขาดจิตสำนึกร่วมอย่างร้ายแรง

และข้าพเจ้าขอขอบพระคุณ เหล่าบุคคลที่ได้รับคำขอบคุณน้อยครั้งนัก
เหล่าผู้ที่นั่งอยู่หลังเครื่องเก็บเงินของร้านค้า
เหล่าผู้ที่เติมสินค้าให้ชั้นวางของ
พวกท่านได้ทำงานที่สำคัญและยากลำบากที่สุดงานหนึ่งในเวลานี้
ขอขอบพระคุณประชาชนทุกท่านที่ทำงานให้ร้านค้าทั้งหลายยังเปิดอยู่ได้

ต่อจากนี้เป็นเรื่องด่วนที่สุดสำหรับข้าพเจ้า
มาตรการทั้งหมดที่รัฐบาลดำเนินการ ล้วนมีจุดประสงค์
หากเราไม่ใช้มาตรการที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการหยุดยั้งการแพร่ระบาดอย่างรวดเร็วของไวรัส คือพวกเราทุกคน
เราทุกคนสามารถติดเชื้อไวรัสได้อย่างเท่าเทียมไม่แตกต่างกัน
ดังนั้นเราต้องช่วยกัน

อันดับแรก เราจึงต้องจริงจัง แต่ไม่ตื่นตระหนก
ไม่โทษกันเองว่าไม่ทำตามบทบาท เพราะทุกคนนั้นขาดไปไม่ได้
ทุกคนล้วนสำคัญ ต้องอาศัยความพยายามของพวกเราทุกคนไปพร้อมกัน
โรคระบาดครั้งนี้ทำให้เราเห็นว่า เราอ่อนแอเปราะบางแค่ไหน
เราต้องพึ่งพาอาศัยผู้อื่นมากเพียงใด

แต่ก็เป็นโอกาสให้เราป้องกันตัวเองและคุ้มครองผู้อื่น สร้างความเข้มแข็งร่วมกัน ทุกคนมีความสำคัญ

เราต้องไม่ถูกประณามว่ารับมือกับการแพร่ระบาดของไวรัสอย่างเฉื่อยชา เรามีวิธีแก้ไขรักษา แม้เราจะต้องเว้นระยะห่างระหว่างกัน

ข้อแนะนำของนักไวรัสวิทยานั้นชัดเจน
ไม่จับมือ
ล้างทำความสะอาดมืออย่างสม่ำเสมอ
อยู่ห่างกันอย่างน้อย 1.5 เมตร
งดเว้นการติดต่อกับผู้อาวุโส เพราะพวกท่านมีความเสี่ยงสูงสุด

ข้าพเจ้าทราบดีว่ามาตรการดังกล่าวนั้นยากลำบากยิ่งนัก
โดยเฉพาะในห้วงเวลาที่กดดน เรายิ่งอยากอยู่ร่วมกันใกล้ชิด
อยากดูแลกันอย่างชิดใกล้
แต่ในเวลานี้ น่าเสียดายที่การทำตรงกันข้ามเป็นสิ่งที่ถูกต้องกว่า
เราจำเป็นต้องเข้าใจว่า ตอนนี้ การห่างไกลกันคือการแสดงความห่วงใย
การเยี่ยมเยือน การเดินทางที่ไม่จำเป็น ล้วนแล้วแต่อาจทำให้ติดเชื้อได้
และไม่ควรเกิดขึ้นในเวลานี้
และนี่คือเหตุผลที่ผู้เชี่ยวชาญกล่าวว่า
ปู่ย่าตายายและหลานๆ ยังไม่ควรเจอกัน

ผู้ที่หลีกเลี่ยงการพบปะโดยไม่จำเป็น จะช่วยเหล่าผู้คนที่ยังทำงานในโรงพยาบาล ที่กำลังดูแลผู้ป่วยที่เพิ่มขึ้นทุกวัน นี่คือวิธีที่เราจะช่วยรักษาชีวิตคนได้

เป็นเรื่องยาก ที่จะไม่ทิ้งใครให้อยู่เพียงลำพัง ที่จะดูแลคนที่ต้องการความเอาใจใส่ดูแล ในฐานะครอบครัวและสังคม เราจะหาทางร่วมมือกันช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

ในตอนนี้ได้มีวิธีการมากมายที่สร้างสรรค์ เพื่อต่อสู้กับไวรัสและผลกระทบทางสังคม
มีเหล่าหลานๆ ที่บันทึกพ็อดแคสต์ส่งให้ปู่ย่าตายายของพวกเขาได้ฟัง ให้รู้ว่าพวกท่านไม่ได้อยู่ตามลำพัง

เราทุกคน จะหาทางแสดงความรักและมิตรภาพ สไกป์ โทรศัพท์ อีเมล หรือแม้แต่กลับมาเขียนจดหมายกันอีกครั้ง

จดหมายไปรษณีย์ทั้งหมดจะได้รับการส่งถึงอย่างแน่นอน

มีข่าวเล่าถึงการช่วยเหลือเพื่อนบ้านที่สูงอายุ ซึ่งไม่สามารถออกไปซื้อของได้ด้วยตัวเอง ข้าพเจ้าแน่ใจว่าจะมีมากยิ่งไปกว่านี้อีก!

เราจะแสดงให้เห็นว่า ในความเป็นสังคม เราจะไม่ทิ้งให้ใครอยู่เพียงลำพังคนเดียว

ข้าพเจ้าร้องขอต่อท่านว่า โปรดจงได้เคารพกฎที่กำลังจะออกมาต่อจากนี้
เรา ในฐานะรัฐบาล จะตรวจสอบแก้ไขอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ทันต่อเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว และเราจะทบทวนตอบสนองมาตรการต่างๆ เพื่อให้ทำงานได้ในทุกเวลา และแน่นอนว่า เราจะอธิบายให้ทุกท่านรับทราบในทันที

ด้วยเหตุฉะนี้ ข้าพเจ้าจึงขอย้ำต่อท่านว่า "อย่าหลงเชื่อข่าวลือใดๆ!"
นอกจากข่าวสารจากทางการ ซึ่งเราจะแปลออกเป็นหลายภาษา

เราเป็นชาติประชาธิปไตย
เราไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างถูกบังคับ
แต่อยู่ได้โดยการแบ่งปันข้อมูลความรู้และความร่วมมือกัน

นี่คืองานชิ้นประวัติศาสตร์
และจะสำเร็จลงได้ด้วยการร่วมมือกัน

ข้าพเจ้ามั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่า
เราจะข้ามผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้
แต่ด้วยผู้เสียหายจำนวนเท่าใด?
เราต้องเสียคนที่เรารักไปมากเท่าใด?
คำตอบนั้นอยู่ที่สองมือของเราลงมือทำ

ในตอนนี้ เราจะร่วมคิด ร่วมทำ ไปร่วมกัน
เราสามารถยินยอมรับข้อจำกัดต่างๆ แล้วเผชิญหน้าไปพร้อมกัน
สถานการณ์ตอนนี้หนักหนา แต่ก็ยังเปิดกว้าง
หมายความว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับวินัยของทุกคนที่จะปฏิบัติตามกฎและดำเนินการให้สอดคล้องกัน

แม้ว่าเรายังไม่เคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน แต่เราจะกระทำอย่างจริงใจและมีเหตุผล เพื่อที่จะรักษาชีวิตผู้คนไว้

โดยไม่มีข้อยกเว้น ขึ้นอยู่กับเราแต่ละคน และเราทุกๆ คน
ได้โปรดดูแลตัวเองและคนที่ท่านรัก

ข้าพเจ้าขอขอบคุณ

- อังเกลา แมร์เคิล, สมุหนายกแห่งสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี
แถลงข่าวทางโทรทัศน์ต่อสาธารณชนเยอรมัน 19 มีนาคม 2020

ธีรภัทร เจริญสุข แปลจาก https://youtu.be/F9ei40nxKDc
Beloved people.

Coronavirus has dramatically transformed our lives. Understanding the normal condition of everyday life of social coexistence is being tested like never before.

Millions of you go to work. We can't go to school or kindergarten. Cinemas, theatre and stores are closed. And the thing that may be the hardest thing is that we won't see each other as usual.

Of course, in this situation, we all worry, wondering ′′ what will happen next

I have come to meet with all of you today because I want to tell you that

As the Prime Minister and all my colleagues in the federation government amid this situation.

This is part of our open-minded democracy.
That we will make transparent political decisions and explain to the public.
That we will build our communication, action to the best of our strength.
Let everyone be part of the relationship together.

I am confident that we will manage this job successfully.
If all citizens considered our shared duty.
So let me repeat again that

′′ This is serious, please take this seriously too ′′

Since German unification, no, but WWII.
Never had a challenge to threaten our country so much
Which makes us strong together.

I would like to explain the plague of our current plague in our country.
And what the Federal and Regional Government are doing.
To protect everyone in our community
To reduce the damage to economic, social and cultural.

But I want to tell you why your help is needed and tell you how everyone can help each other in this plague.

My data is obtained from federal consultations with Robert Cosh Institute, scientists and virusist.

Intense research is going around the world, but currently there is no cure or vaccine to fight this coronavirus, so as long as this is the only thing that can and is our guideline.

′′ Slow down the viral outbreak ′′

To delay long over the days, months and overcome with time.
Time for science to develop medicine and vaccines.
And especially time
Time to get the patients treated and recover as well as they can.

Germany has an excellent medical system, probably one of the best countries in the world.
Which brings us faith.
But when our hospital is overflowing
If in a short period of time, too many patients admitted to hospital.
Patient with severely infected.

These are not just statistic numbers.
It's father, grandfather, grandfather, grandfather.
Mother, grandmother, grandmother.
Our lover.
They are the people
And we are a community together
Every life has a value for meaning.

On this occasion, I would like to mention.
Doctors, nurses, hospital practitioners and public health workers standing in the front line. They meet patients, facing the brunt of the infection and the next morning you go to work.

For people, what you do is immense.
I thank you sincerely.

Our goal is to delay the virus will spread across Germany.
We therefore need to reduce outside living. It must be reasonable for our country to carry on.

Livelihood resources must guarantee that there will be enough and economic activity will be most normal.

But what's a threat to many people, what's going to damage our individual or community must be reduced. From now on, we have to minimize the risk of infections to others.

I know how tough this measure is. No events, no stores, no concerts, and no school, no university, no kindergarten, no play in the playground. I know that all of these closures come to the government. Central and the government of the Agreement has interrupted our lives and democracy.

Limiting freedom like never before in our republic

But I assure you all,
For me, I have fought hard for a long time to obtain freedom of travel and move my habitat.

Limiting this right is just a measure in a very specific situation.
In a democracy we don't have to act on a whim.
And will only be a temporary period of time
Because at the moment, this is an indispensable way to save a person's
For this reason, from the beginning of the week, border immigration and urban restrictions are mandatory.

For economics, big and small companies, shops, restaurants, independent workers are hard to carry on and next week will be even harder.

I assure you that our government will work hard to relieve economic impact, especially to maintain job title.
We can and will use everything we have to help businesses and people working on this tough test. And everyone will have enough food anytime if the shelf is empty.

For those who are buying products in supermarkets, I confirm that keeping supplies is important. But a lot of hoarding is not happening. Hoarding over need is useless and represents a strong lack of conscience.

And I would like to thank those who received little thanks.
Those who sit behind store cashiers
Those who fill up the shelf
You have done the most important and difficult job at this time.
Thank you to all the people who work for the stores still open.

From now on, it's most urgent for me.
All measures the government implemented have a purpose
If we don't take the most effective measures to stop the viral epidemic, we all are.
We can all be infected with the virus equally. No difference.
So we need to help each other

Firstly, we must be serious but not panic.
I don't blame each other for not following the role because everyone is absent.
Everyone is important. We all have to put our efforts together.
This plague shows us how vulnerable we are.
How much do we rely on others

But it's an opportunity for us to protect ourselves and protect others. Build strength together. Everyone is important.

We must not be condemned for dealing with the epidemic of the virus. We have a cure even if we have to distance ourselves.

Viralist advice is clear.
Not holding hands.
Wash, clean hands regularly.
At least 1.5 meters apart
Refrain from contacting elders because you are at highest risk.

I know that the measures are tough.
Especially in the times that we push on, we want to be together closer.
I want to take care of each other very close.
But at this time, unfortunately doing the opposite is more accurate.
We need to understand that far away from each other is showing concern.
An unnecessary visit to travel can cause an infection.
And shouldn't be happening at this time
And this is why experts say
Grandparents and grandkids still shouldn't meet

Those who avoid unnecessary meeting help those working in hospitals who are taking care of patients everyday. Here's how we can save lives.

It's difficult not to leave anyone alone to take care of those who need care. As a family and society we will find a way to help each other.

Now there are many creative ways to fight viruses and social impacts.
There are nephews who recorded podcasts sending to their grandparents. Let's know you're not alone.

We will all find a way to show love and friendship. Skype, phone, email or even back to write letters again.

All postal letters will definitely be delivered.

News of helping an elderly neighbor who can't afford to go shopping on their own. I'm sure there will be more!

We will show that in society we will never leave alone alone

I say to you, please respect the rules that are coming out.
We, as a government, will continually investigate and resolve to keep up with the rapidly changing events and we will review the measures to work anytime and of course, we will explain to you all immediately.

For this reason, I repeat to you, ′′ Do not believe any rumors!"
Apart from official news we translate into multiple languages

We are a democratic nation.
We don't live life forced.
But live by sharing information, knowledge and cooperation.

This is a historic piece.
And it will be done by collaboration.

I'm very confident that
We will cross through this crisis.
But with how many victims?
How much do we have to lose someone we love?
The answer is at two hands. Take action.

Now we will think, join together.
We can consent to the limitations and confront them together.
Current situation is heavy but still wide open
It means everything depends on everyone's discipline to follow the rules and act accordingly.

Although we haven't experienced this before, we will act sincere and reasonably to save people's lives.

Without exception, it's up to each and every one of us.
Please take care of yourself and your loved ones

I thank you.

- Angle Merkel, Prime Minister of Federal Republic of Germany
Press conference on television on German public 19 March 2020

Theiraphat Charoen Suk translates from https://youtu.be/F9ei40nxKDcTranslated

Honda เผยโฉม CR-V Hybrid (ฮอนด้า ซีอาร์วี ไฮบริด) รุ่นปี 2018 ที่ใช้ขุมพลังเบนซิน 2.0L i-VTEC i-MMD และ 1.5L VTEC Turbo ในงาน 2017 Frankfurt Motor Show

Honda is set to unveil its CRV Hybrid Prototype at the 2017 Frankfurt Motor Show, previewing the brand’s first-ever electrified SUV powertrain available in Europe. The Hybrid Prototype also features revised styling that previews the forthcoming European specification CR-V model range.

The CR-V Hybrid Prototype represents the first time that the all-new CRV has been shown at a European motor show. It retains the familiar silhouette of the world’s best-selling SUV, with an evolutionary design that is sophisticated and sporty. Wider, taller and longer than the previous version, the Hybrid Prototype of the new CR-V has fresh exterior styling, with a wider stance through the broader, muscular wheel arches.

The new SUV achieves a balance of elegance and athleticism, with thinner A-pillars that increase the shoulder volume of the car, but also a larger wheel and tyre combination. Sharper contours are present on the bonnet and rear quarters, and the nose incorporates the latest Honda family ‘face’ with its signature headlight graphic.

The two-motor i-MMD (Intelligent Multi-Mode Drive) system in the CR-V Hybrid Prototype comprises an electric propulsion motor, a 2.0-litre i-VTEC four-cylinder Atkinson cycle gasoline engine for electrical energy generation and propulsion, and a separate electric generator motor. The hybrid system does not need a conventional transmission, fitted instead with a single fixed-gear ratio that creates a direct connection between moving components, enabling a smooth transfer of torque within the system.

The i-MMD system determines how to use fuel and electrical energy in the most efficient way, meaning there is no requirement on the driver to adjust between the three driving modes; EV Drive, Hybrid Drive and Engine Drive.

In EV Drive, the propulsion motor draws its power solely from the batteries, delivering zero-emissions driving. In Hybrid Drive, the gasoline engine supplies power to the electric generator motor, which in turn delivers power to the electric propulsion motor. In this mode, excess power from the gasoline engine is diverted back via the generator motor to recharge the battery pack. In Engine Drive, the wheels are directly driven by the gasoline engine, with an ‘on-demand’ peak power ‘boost’ available from the electric propulsion motor.

In most urban driving situations, the vehicle will move between Hybrid Drive and EV Drive for optimum efficiency. Engine Drive is engaged as needed for brisk acceleration and for efficient highway driving.

The 2018 CR-V will also be specified with Honda’s 1.5 litre VTEC TURBO petrol engine, with a choice of either 6-speed manual or continuously variable ‘CVT’ transmission. All-new CR-V will not feature a diesel powertrain in European markets.

More details about the all-new Honda CR-V for Europe will be confirmed when the production specification vehicle is unveiled early next year. The new SUV will be officially launched in European markets in 2018.

這是一款生存策略遊戲，背景設定在核爆後的世界，大家不擇手段為了能活下去，玩法感覺像THIS WAR Of MINE但是氣氛比較輕鬆。

Sheltered is a post-apocalyptic disaster management game that gives a whole new meaning to the term “nuclear family”. You must gather as many supplies as possible en route to the concrete underground shelter that will soon become your family home for the foreseeable dreary future.

pc steam 末日生存策略角色扮演2d
► 各種生活動態都會貼在FB粉絲頁 http://www.facebook.com/tttd3
► twitch直播台 http://zh-tw.twitch.tv/kamiyu666
► 全部遊戲播放清單 http://goo.gl/DUs8Ar
► 副頻道 http://www.youtube.com/user/kamiyu665
► 同系列影片清單在此 https://www.youtube.com/playlist?list=PLEzqZq_wDhpdI-zQf0fpNP0UTkPiuUVEb
---------------------------------------------------------------------------------------------
哈囉~我是阿津，歡迎來觀看我的遊戲實況直播影片，有任何意見或建議，可以直接留言或寄信給我。
►►訂閱頻道隨時接收最新影片動態~
►►►請幫忙分享影片與推廣，謝謝大家~