...เรามักสะสมความทรงจำและเรื่องราวเลวร้ายไว้กับตัว เพื่อให้ตนเองตกอยู่ในภาวะ 'ฉันมันช่างน่าสงสารเสียจริงๆ' และ 'คนอื่นช่างเลวร้ายเสียจริงๆ'
ประเด็นสำคัญของการเปลี่ยนแปลงชีวิตไม่ใช่การมานั่งยกอดีตมาอธิบายว่า "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะอดีตเป็นแบบนั้น โน้น นี้" หรือ "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ แม่ พี่ น้อง แฟนเก่า ครู เจ้านาย ฯลฯ ทำแบบนั้น นู้น นี้"
คำถามไม่ใช่ว่า เพราะอะไรเราจึงเป็นแบบที่เป็นอยู่ คำถามคือ แล้วเราอยากเป็นแบบไหน
คำถามสำคัญคือ "แล้วจะเอายังไงต่อ"...
---
ฝากกดติดตามหรือกดไลก์เพจ นิ้วกลมอ่าน กันไว้หน่อยนะครับ จะชวนคุยและเล่าเรื่องหนังสือที่อ่านให้ฟังเนืองๆ ครับผม :)
กล้าที่จะถูกเกลียด 2
คิชิมิ อิชิโร / โคะกะ ฟุมิทะเกะ: เขียน
อภิญญา เตชะบุญไพศาล: แปล
สนพ.วีเลิร์น
---
ออกหลังจากเล่มแรกนานจนลืมเนื้อหาไปแล้ว แต่ในเล่มสองก็ยังมีทบทวนให้เห็นเป็นระยะ เล่มนี้มีเจตนาจะอุดรูในสิ่งที่เล่มแรกอาจไม่ค่อยได้กล่าวถึง เพราะเล่มแรกอาจกระตุ้นให้ 'กล้าที่จะถูกเกลียด' หรือไม่ใช้ชีวิตตามความคาดหวังจากคนอื่น อะไรทำนองนั้น เล่มนี้กลับเน้นเรื่องการรักษาความสัมพันธ์และมอบความรัก เสียจนน่าตั้งชื่อว่า 'กล้าที่จะรัก (แม้จะถูกเกลียด)' --ฮ่าฮ่า
แม้หนังสือดำเนินเรื่องด้วยบทสนทนาระหว่าง 'ชายหนุ่ม' กับ 'นักปรัชญา' ราวกับโสเครตีสสนทนากับเพลโต แต่เนื้อหาก็คือฮาวทูจิตวิทยาตามโรงเรียนอัลเฟรด แอดเลอร์นั่นแล เช่นนี้แล้วหนังสือจึงอ่านง่าย ได้ใจความโดยกระชับ คว้าหมับขึ้นมา ไม่ช้าก็จบ
ขณะที่ฟรอยด์เชื่อว่า ตัวตนของเราในวันนี้ได้รับอิทธิพลมาจากชีวิตในช่วงวัยต่างๆ ปมต่างๆ ในจิตใต้สำนึกส่งผลให้เราเป็นอย่างที่เป็นอยู่ แอดเลอร์กลับเชื่อว่า อดีตไม่มีผลต่อตัวตนในปัจจุบัน เราสามารถเลือกได้ว่าจะสุขหรือทุกข์ต่อสิ่งที่เกิดขึ้น จะใช้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมาผลักดันให้ชีวิตเป็นไปในด้านดีก็ย่อมทำได้
ที่เจ็บเหมือนโดนด่าก็คือ แอดเลอร์บอกว่า แทนที่สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นจะทำให้ชีวิตพัง เราเองนั่นแหละที่เลือกใช้มันมาเพื่ออธิบายชีวิตที่พังของเรา เพื่อเราจะได้ไม่ต้องรับผิดชอบตัวเอง
เช่น บางคนบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ร่าเริงเพราะเติบโตมาในครอบครัวที่เลวร้าย แต่แอดเลอร์บอกว่า คนคนนั้นมีเป้าหมายว่า 'ไม่อยากเจ็บปวดจากความสัมพันธ์กับคนอื่น' จึงเลือกแล้วว่าจะเป็น 'คนหม่นหมอง ไม่ร่าเริง' แล้วใช้เรื่องครอบครัวมาเป็นข้ออ้างให้ตนเอง
เราเป็นแบบนี้กันบ่อยๆ คือหาข้ออ้างจากอดีตมาอธิบายสิ่งแย่ๆ ที่ตัวเองเป็น ลึกลงไปเราอาจแค่ไม่อยากเปลี่ยนแปลงไปเป็นสิ่งที่ดีกว่าเดิม เพราะมันยากและเหนื่อย ยอมรับแล้วโทษอดีตง่ายกว่า
แอดเลอร์บอกว่า เราเองต่างหากที่จะให้ความหมายกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตอย่างไร
แนวคิดของเขาคือ ดึงความรับผิดชอบต่อชีวิตกลับมาอยู่ในมือตัวเราเองอีกครั้ง ไม่โทษใครหรือเหตุการณ์ใดๆ
"มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่กำหนดชีวิตตัวเองได้ทุกเมื่อ"
...
ในชีวิตมีเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้น แต่เราจะเลือกเอาเฉพาะเรื่องที่สอดคล้องกับ 'เป้าหมาย' ของเรามาผูกรวมเข้าด้วยกันแล้วทำให้มันกลายเป็น 'ความทรงจำ' จากนั้นก็ลบเอาเรื่องที่ไม่สอดคล้องออกไปให้หมด แล้วตัวตนเราก็ก่อร่างขึ้นจาก 'ความทรงจำ' ที่เราคัดสรรมา
ในหนังสือมีตัวอย่างง่ายๆ ให้เห็นภาพ
ชายคนหนึ่งเคยถูกหมากัด ที่ญี่ปุ่นช่วงหนึ่งมีหมาจรจัดเยอะ แม่จึงสอนเขาแต่เด็กว่า "เจอหมาให้อยู่นิ่งๆ ถ้าวิ่งมันจะไล่งับ"
วันหนึ่งเขาไปเจอหมาจรจัด เพื่อนที่อยู่ด้วยกันรีบวิ่งหนีไป ตัวเขายืนนิ่ง แล้วเจ้าหมาตัวนั้นก็วิ่งมางับที่ขา
เขากลายเป็นคนขี้กังวล กลัวหมา ระแวงคน และไม่เชื่อใครง่ายๆ เพราะ 'จำ' ว่าเขาเชื่อแม่ แล้วผลลัพธ์คือโดนหมากัด
ความทรงจำนี้มีผลต่อตัวตนของเขาทั้งชีวิต เวลาเราเลือกความทรงจำ เรามักเลือกที่จะเป็นฝ่ายถูก แล้วโยนความผิดให้คนอื่น
เขาไม่ได้สร้างความทรงจำขึ้นเพื่อโกหกตัวเอง ปัญหาคือ เขาตัดเหตุการณ์อื่นๆ ที่เกิดขึ้นให้หายไปหมดเกลี้ยง แล้วเลือกจำแค่ที่อยากจำ
...
เมื่อสอบถามต่อ เขาจึงนึกออกว่า เรื่องไม่ได้จบลงแค่นั้น!
หลังจากถูกกัด ผู้ชายที่ขี่จักรยานผ่านมาก็ช่วยประคองเขาไปส่งที่โรงพยาบาล
ก่อนคุยกับนักจิตวิทยา เขามองว่า "โลกนี้เต็มไปด้วยอันตราย ทุกคนล้วนเป็นศัตรู" เพราะตัดสินจากความทรงจำที่ตัวเองเลือก แต่หลังจากคุยหลายรอบจนนึกเหตุการณ์อื่นๆ ออก เขาก็มองโลกเปลี่ยนไป กลายเป็น "โลกนี้เป็นสถานที่ที่ปลอดภัย ทุกคนเป็นมิตรของเรา"
แล้วจึงเริ่มมี 'ภาคต่อ' ที่สอดคล้องกับความทรงจำใหม่ของตัวเองได้
ประเด็นสำคัญของแนวคิดแอดเลอร์คือ 'อดีต' มิได้กำหนด 'ปัจจุบัน' แต่ 'ปัจจุบัน' ต่างหากที่เป็นตัวกำหนด 'อดีต'
ว่าง่ายๆ คือ เราสามารถมองกลับไปยังอดีตด้วยสายตาที่กว้างและเป็นจริงในปัจจุบัน เพื่อนิยามสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเพื่อเป็นบวกกับชีวิตของเราได้เสมอ
เพราะเรื่องราวที่สมบูรณ์มักมีมากกว่าสิ่งที่เราเลือกจำ
...
เรามักสะสมความทรงจำและเรื่องราวเลวร้ายไว้กับตัว เพื่อให้ตนเองตกอยู่ในภาวะ 'ฉันมันช่างน่าสงสารเสียจริงๆ' และ 'คนอื่นช่างเลวร้ายเสียจริงๆ'
ลองสังเกตดูว่า ตัวเราเป็นแบบนี้บ่อยแค่ไหน เข้าข้างตัวเอง โทษคนอื่น และไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง เพราะเอาแต่คิดว่าปัจจัยที่มีผลต่อชีวิตเราอยู่ในอุ้งมือคนอื่น
วิธีนั้นง่ายที่สุด คือการผลักความรับผิดชอบ แล้วนั่งสงสารตัวเองไปวันๆ
ประเด็นสำคัญของการเปลี่ยนแปลงชีวิตไม่ใช่การมานั่งยกอดีตมาอธิบายว่า "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะอดีตเป็นแบบนั้น โน้น นี้" หรือ "ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อ แม่ พี่ น้อง แฟนเก่า ครู เจ้านาย ฯลฯ ทำแบบนั้น นู้น นี้"
คำถามไม่ใช่ว่า เพราะอะไรเราจึงเป็นแบบที่เป็นอยู่ คำถามคือ แล้วเราอยากเป็นแบบไหน
คำถามสำคัญคือ "แล้วจะเอายังไงต่อ"
"จากนี้ไปจะทำอย่างไร"
คำถามนี้คือการรับเอาความรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองกลับมาอยู่ในมือตัวเองอีกครั้ง ยึดอำนาจของชีวิตตัวเองกลับมาที่ตนเอง แล้วเริ่มต้นคิดและลงมือบัญชาการชีวิตด้วยพลังแห่ง 'ปัจจุบัน' ไม่ใช่ 'อดีต'
ใช้ปัจจุบันนิยามอดีตเสียใหม่ เติมพลังให้ตัวเอง
สิ่งนี้อาศัยความกล้าหาญ เพราะมันต้องลงแรงในการเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนความคิดและข้ออ้างที่มอบให้ตัวเองมาตลอด
มันคือการยอมรับว่า ถ้าชีวิตเราแย่ เราโทษใครไม่ได้
แต่--ถ้าชีวิตเราดี นั่นก็เพราะเราเอานั่นแหละที่ทุ่มเททำมันให้ดีภายใต้เงื่อนไขยากเย็นมากมายก่ายกอง
นี่คือสิ่งที่เรียกว่า 'การสร้างสรรค์ตัวตน' ซึ่งถ้าเราเข้าใจตัวเอง เข้าใจความต้องการของตัวเอง เราจะมีเรี่ยวแรงและพลังใจในการเอาชนะอุปสรรคต่างๆ นานาที่ขวางทางอยู่
เพราะเราจะใช้ชีวิตในแบบที่เราอยากเป็นจริงๆ ไม่ใช่ชีวิตที่เป็นไปเพื่อเอาใจใคร หรือตกอยู่ใต้อิทธิพลของคนที่เป็นฝ่ายกระทำต่อชีวิตเรา
เริ่มจากเห็นปัญหาของการใช้เรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตมาเป็นข้ออ้างให้ตัวเอง นิยามอดีตเสียใหม่ด้วยการมองให้กว้างกว่าเดิม แล้วดึงความรับผิดชอบในชีวิตกลับมาที่มือตัวเองอีกครั้ง
เปิดหน้ากระดาษถัดไป
แล้วเริ่มเขียนชีวิต 'ภาคต่อ' โดยไร้อิทธิพลจากอดีต
#นิ้วกลมอ่าน
#ยังมีต่อ #เดี๋ยวมาเล่าต่อ
#ฝากกดติดตามเพจกันไว้ด้วยนะครับ 😊
ปัจจุบัน แปล 在 a day BULLETIN - คำว่า Present ที่แปลว่าปัจจุบัน... - Facebook 的必吃
คำว่า Present ที่แปลว่าปัจจุบัน ดันพ้องกับ Present ที่แปลว่าของขวัญ เพราะการอยู่กับปัจจุบันอย่างแท้จริงช่วยสร้างสันติสุข (Peace) ขึ้นในใจ .... ... <看更多>