คนพูดถึงการแสดงของ Ryan และ Emma กันอย่างล้นหลาม ส่วนตัวมณีบทและการแสดงของทั้งสองคนยังไม่พีกจนกระทั่งครึ่งเรื่องหลัง แต่ตั้งแต่ต้นเรื่องสิ่งที่โดดเด่นเหลือเกินคือ DP! My my! มุมกล้องและการดีไซน์ช็อตคือ Genius! ตามมาด้วย Music Supervisor และ Choreographer เป๊ะมาก เก็บทุกฮุคทุกเม็ดเหมือนนั่งอยู่กับคนดู ไม่ใช่สิ เหมือนเค้าปล่อยให้คนดู Supervise ไปด้วย
และสองอย่างที่ Really brought us back to the Old Hollywood คือ Production Design และ Costume Design เราคิดถึงการใช้ภาพวาดมาเป็นแบกกราวน์ การใช้ depth แบบ manual และความกลมกลืน การลื่นไหล การเคลื่อนไหวของการใช้โทนสีคุมการเล่าเรื่อง การทำงานเคียงกันไปกับ Costume Designer ทำให้เราได้เห็นนางเอกออกเดินทางจากเดรสสีเหลืองสดแซมเขียว กระเป๋าแดง และรองเท้าน้ำเงินสดในช่วงแรก the Color Block และแม่สีในทุกชุด จนกระทั่งค่อยๆกลายเป็นสีอ่อนจนพีกที่ sweater สีฟ้าพาสเทลอ่อนในฉากจากลา และกลับมามีชีวิตอีกครั้งในโทนสีก่ำของม่วง ชีวิตที่เลือกแล้วและไม่มีวันเหมือนเดิมหรือหวนกลับ
มณีขอยืนปรบมือให้ทีมนักแสดง ผู้กำกับ ผู้เขียนบทในช่วงครึ่งหลังของหนัง ความเจ็บปวดในชีวิตจริงไม่ใช่การฟูมฟายแต่เป็นการเก็บกลืนและค่อยๆคายออกมาเมื่อสายตาปะทะกับคนที่ผ่านมันมาด้วยกันเท่านั้น
ขอบคุณความกล้าและความบ้าของการเล่าเรื่องที่เป็นเหมือนน้ำมันส่งให้เราคนทำงานยังกล้าก้าวต่อไปด้วยความหวังว่าเรื่องราวที่ได้รับการเล่าจากใจ.. จะยังไม่หายไปจากธุรกิจนี้..
และดิชั้นยังคงเลือกกงยูอยู่ต่ะ ไม่ว่าไรอั้น กอสลิ่งจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม...
